In Bobo Dioulasso

Vandaag zijn we met Marie door het centrum van Bobo gewandeld. Je voelt en ziet meteen het verschil met Waga, Waga is eigenlijk geen leuke stad, iedereen die ik spreek hier in Bobo vindt dat ook zo. De wegen hier zijn veel breder waardoor je meer loop ruimte hebt en het oversteken is van 100% gevaarlijk naar zeer makkelijk gedaald. Langs de wegen staan tientallen kraampjes of stalletjes. Gemaakt van ...euh...riet en hout en doeken ofzo, ik dacht soms ook golfplaten te zien maar die zijn hier een luxe. Ik had verwacht door verhalen die ik heb gehoord dat we als Tubabu ( blanke) een bezienswaardigheid zouden zijn, maar tot nu toe heb ik het idee dat alleen de kinderen nog nooit een Tubabu hebben gezien, bij de rest lijken we nog niet op te vallen. Het kan ook zijn dat ik het niet opmerk omdat ik me voor 75% afsluit voor de mensen, bij sommige Bonjour terug zeg en de overige mensen zijn diegene die Marie kent en waar we dan ook aan voorgesteld worden. Deze jongens schijnen altijd op die plekken rond te hangen, overigens hangt iedereen hier rond, en we kunnen altijd bij ze terecht. En verder voer je de hele dag simpele gesprekjes die beginnen met Bonjour en altijd gevolgd worden door ‘Ça va?’ of ‘Bonne arrivée?’.

Je hebt hier een gevoel van om de 10 minuten te willen zitten. Gelukkig kan dat omdat je om de tien minuten bekende tegenkomt en er dan iets geregeld moet worden wat steeds best lang duurt. Lekker tempootje hier hoor, kan ik wel aan wennen. Toen de grote markt op deze is overdekt,is klein,propperig, benauwd en stinkt naar vis, en je hebt een halve meter bewegingsruimte. Het doel was om stof in te kopen om Afrikaanse broeken te laten naaien. Over het algemeen heb je
3 lappen stof nodig omdat de Afrikaanse kleding uit 3 onderdelen bestaat. Wij wilde maaar 2 lappen voor 1 broek, heel gedoe dit. Proberende een goede prijs te vinden zonder afgezet te worden. Zelfs Marie had het gevoel dat ze afgezet werd dus belde ze, ik geloof Lasso, waar we al aan waren voorgesteld, om te komen helpen.bOpvallend was dat hij er binnen een minuut was terwijl wij er voor mijn gevoel een half uur over hadden gedaan om op deze plek te komen. Toen naar een eettentje, ik had geen trek, geen zin in rijst met enge saus en eng vlees erin. Ze eten hier namelijk gewoon elk beest dat ze tegen komen. Dianne en Marie zijn al eens hun kat of hond kwijt geraakt, "verdwenen" zeggen ze dan, wat eigenlijk betekend meegenomen en gebakken. Dus ik bestelde To, lekker veilig dacht ik, To’ is een soort van smakeloze drilpudding van meel, die bij de eerste tien happen best smaakt, maar daarna een steeds vreemdere smaak krijgt. Geserveerd met een sausje die de structuur heeft van slijm en kikkerdril. Die heb ik netjes laten staan. Uiteindelijk mijn Bisap, heeft een bosvruchten kleur en is qua smaak ook te vergelijken, eroverheen gegoten, toen leek het op een Mona toetje. Marie had er vanaf nu een mooi verhaal bij over een gekke Nederlandse met een gekke actie. Terug gewandeld naar de Auberge en doodop, lekker slapen.

s'Ochtends de tas weer inpakken, maar dan ook echt alweeeeer. En op naar het Gastgezin. Solo de man van Dianne, een sympathieke rasta was zo vriendelijk om ons met zijn busje naar de villa van het gastgezin te brengen. Inderdaad een groot huis voor Afrikaanse begrippen, met een enorme zware poort en deur ervoor, en ik geloof wel 3 dienstmeisjes, een plasma tv, en met heeeeeeel veel geuren die ik niet kan omschrijven en waar ik niet van was gecharmeerd, en donkere kleine kamers met nog meer geuren, die ik persoonlijk niet kan verdragen. Onze kamer was boven, op een dakterras en erg ruim. Maar ook hier stond deze geur me niet aan. Beleefd op de bank gezeten en een presentje gegeven, dat was natuurlijk drop. Het eerste half uur is het zo onwennig en vreemd, en alles onbekend, maar je voelt meteen dat je welkom bent. Het is een leuke lieve vrouw met een kleine lieve dikke Afrikaanse baby en een leuke ( behoorlijk knappe) dochter Tata van 10. Tata was zeer behulpzaam en hielp met van alles tot het slepen van de koffers en het poetsen van het bed aan toe ( van bamboe dus). Het uitpakken van onze koffers vond ze reuze interessant. Ondanks dat ze zelf veel heeft, zelfs een tablet en een speelkamer, vroeg ze bij elk object wat het was. We hebben lol gehad met ballonnen die we door de kamer lieten vliegen. Alleen was de communicatie wel lastig maar ze heeft engelen geduld, en het grappige was dat ze heel wijs voor je gaat staan en gewoon van alles in het Frans tegen je zegt en ondertussen met grote ogen en een te lief snoetje je aan staat te kijken. En wij er ondertussen niks van snappen.

Mamma bood ons aan om te gaan douchen, duurde een half uur voor we elkaar begrepen. De douche is buiten, soort van, met een dakje erboven van golfplaat, en helaas vlak naast de wc, ik werd er niet heel blij van, wat niet kwam doordat de douche buiten en koud was maar voornamelijk, lees weer, de geuren maar dan nu in de vorm van stank. De wc is hier een put waar een toilet provisorisch op is gezet, onderin wat stukjes porselein weghakken en het past. Doorspoelen moet je even zelf doen door er water in te gooien en ook hier is deze geur niet uit te staan.

Ondertussen begon ik me steeds zieker en beroerder te voelen, hoofdpijn, misselijk, keelpijn, kenmerken van een cultuurshock. Zou het me dan echt gebeuren? Of is dit een beginnende griep? Steeds meer keelpijn, rillen en beven, lopen ging haast niet meer. Geprobeerd aan mamma ( zo noem ook ik de moeder want dat vinden ze hier fijn) verteld dat ik me ziek voelde en op bed wilde gaan liggen. Gelukkig stond deze zin in mijn Franse woordenboek. Ze was bezorgd en begon aan me te voelen of ik misschien koorts had. Mamma stond erop dat ik echt eerst eten nodig had. Beetje jammer dat ze op dat moment in de pannen stond te roeren en ik een paar vissenkoppen zag drijven ergens in. Gelukkig zat ik ook een pan rijst, en heb ik mijn allerlaatste energie uit mijn tenen geperst om uit beleefdheid wat rijst te eten. Lisa en ik aten met Tata en niet met de mamma, zo gaat dat hier gewoon. Tata is zo beleefd daar kunnen de kinderen in Nederland nog wat van leren. Ze schept eten voor je op en vult je beker met water. Ik dankte beleefd bij het aanbod van de vissenkoppen-saus. De rijst ging er al moeilijk genoeg in. En toen kwam het moment dat Tata op haar bord een flinke schep gebakken rupsen opschepte en die begon op te peuzelen. Lisa en ik keken met grote ogen naar het tafereel en Tata keek net zo terug. Toen klapte we alle drie uit elkaar van het lachen, die beestjes zagen er zo vreemd uit, ongeveer 4 cm lang en met van die kleine pootjes waar rupsen zich mee voortbewegen, echt hoe je je een grote groene rups voorstelt maar dan zwart gebakken. We hoorden zelfs mamma vanuit de woonkamer lachen om ons. Maar natuurlijk hebben we ze wel geproefd.

Eindelijk weer naar onze kamer om op bed neer te ploffen, helaas kon ik ook hier niet ontsnappen aan de geur. We probeerden wat te slapen, midden in de nacht allebei klaar wakker. Lisa rond huppelend en krabbend door de kamer van de jeuk die ze moeilijk kan verdragen, van de tientallen muggenbulten die we hier op onze voeten en enkels hebben opgelopen en inmiddels ook op onze billen! Heel veel muziek en herrie op straat, wat een nacht.

De ochtend, helaas nog steeds beroerd zo niet beroerder, ik wilde maar 1 ding en dat was frisse lucht, dus ik dacht terug naar Dianne om daar het weekend uit te zieken. Daarna zien we wel verder, waarschijnlijk maandag weer terug naar het gastgezin. Gelukkig kon dit geregeld worden, en bij de Auberge aangekomen was er eindelijk weer frisse lucht. De hele dag plat gelegen, alles deed zeer, lopen ging niet meer, er kwam een pijnlijke hoest bij, en toen kwam er dan toch de koorts. Wat bevestigd dat het toch echt de griep is en géén cultuurshock. Lisa werd in de avond overspoeld door emoties, de twijfel om terug te gaan naar het gastgezin sloeg ook bij haar toe.

De nacht was niet fijn, wat een koorts. Eindelijk ochtend, de koorts is gezakt, lekker buiten in een hangmat liggen onder de bomen met veel ruimte om ons heen, nog een beetje uitzieken, het gevoel hebben dat je in elkaar geslagen bent, de zo'n schijnt even, lekker. Het is afgelopen week voor burkanees begrip relatief koud geweest, dat wil zeggen 28 graden met veel bewolking. Dus het zonnetje was fijn. Wat een fijne plek hier, ik geloof dat ik hier niet meer weg wil.

En wat denk je, we hebben de knoop doorgehakt en Marie gevraagd naar een andere oplossing, we blijven hier!!! Dit is voorlopig ons huisje, wij zijn blij! Dus meteen maar in ons nieuwe huis mijn kleding van afgelopen gewassen in een emmer met zeep.
De donkere kant van dit verhaal is dat we contact moeten opnemen met het gastgezin om het uit te leggen, en de rest van onze koffers en spullen moeten ophalen. Waarschijnlijk morgen, bah, vervelend vooruitzicht, het voelt onaardig om te moeten doen. Maar ook keuzes maken, oplossingen zoeken en de verantwoording dragen horen erbij, ook als het niet makkelijk is. Maar deze reis doe ik zoals ik het wil, gewoon omdat het MIJN reis is. :)