van Waga naar Bobo

In het pikkedonker kwamen we aan op de vluchthaven. Daar waar iedereen om mij heen bang is dat ik Ebola oploop zijn ze hier in Afrika net zo goed bang dat ik het mee het land inneem. Dus het eerste wat er moest gebeuren waren de handen desinfecteren en daarna werd er een laser pistool tegen me hoofd aan gehouden. Wat dus later een temperatuur meter bleek zijn om te kijken of ik geen ebola verschijnselen ( koorts) had.
We werden verwelkomd door Marie die een taxi voor ons had geregeld, het soort auto die bij ons in Nederland naar de sloop gebracht zou worden. De koffers provisorisch in de achterbak en die ging vervolgens gewoon lekker op zijn Afrikaans niet dicht.
De eerste nacht hebben we samen in een hotel overnacht. In Maison d'hotes chez Giuliana. Elke muur had een andere kleur en elk kleed een ander vrolijk motief. Ondertussen door de lange reis was ik totaal het tijdsbestek kwijt en heb ik geloof ik om half 4 s'nachts nog onder de douche gestaan, wel een koude douche, om het maar meteen op zijn Afrikaans te doen.
Toen onder het musquitonet gekropen en lekker geslapen om de volgende dag wakker te worden en vanaf het dakterras te zien hoe Burkina Faso er in het zonlicht uitziet. Alles was nat vanwege het regenseizoen en de hoosbui van de afgelopen nacht. Vanaf het dak werd het duidelijk dat hier alles rood is, er zijn geen goede asfalt wegen dus dat betekend nog meer rood , en door al het regen werd het een rood en bruin blubberig fenomeen om te zien. Een voordeel van het regenseizoen is wel dat alles in bloei staat en de natuur groener dan groen is.
Ik heb een uur om me heen staan kijken samen met Lisa en Marie, Marie is het wel gewend dat alles lang duurt dus ook onze bewondering die dus veel tijd in beslag nam. Elke vogel met een andere kleur was weer mooi om te zien en dat beeld werd afgewisseld met salamanders die voorbij kropen, groot en klein, die hier overal rondkruipen en die ik dolkomisch vind.
Omdat Ouagadougou ( Waga) een grote stad is rijden er tientallen brommers, die uit het jaar nul lijken te komen, door de blubber en niemand die 1 rijbaan aanhoud, en iedereen eigen regels maakt en naast en door elkaar rijden. Totale chaos.
Heel opvallend is dat de locale bevolking hier in de mooiste kleding rond loopt. Prachtige kostuums met kleurrijke prints, schoon en gestreken, zelfs op hun brommers door de modder. Ook de vrouwen. Op de straat vrouwen die met manden op hun hoofd lopen die van de markt komen en onder ons bij de buren werd en door een huismeid geveegd in de tuin door middel van een bosje gedroogde takken.

We begonnen aan een rondleiding met een taxi door de stad, daar waar de huisje klein waren werden ze alsmaar kleiner en hadden ze steeds minder muren of zelfs daken. Dit was dan ook een armere buitenwijk. Koken werd er gedaan buiten op een houten vuurtje in een ijzeren pan. Ondertussen lopen de koeien en ezels overal en nergens, net zoals de geitjes hier doen. De kinderen spelen soms door te hangen aan een staart van de koe en de aller kleinste hingen in een kleurrijke doek gewikkeld op de rug van hun moeders.
Toen Marie plots een herkenning zag ergens in, waarin weten we niet want elke straat en elke hut/huisje lijkt hier op elkaar, gingen we spontaan op bezoek bij haar schoonmoeder. Deze vrouw die de man van Marie heeft opgevoed woont wegens gezondheidsproblemen nu in deze stad. Marie en haar familie wonen en komen uit Bobo. Dit ligt een uur of 6 uit elkaar. We werden warm verwelkomd door letterlijk en figuur een warme hand en 4 warme kussen. Ze was zeer gastvrij en we mochten binnen komen en hebben even op de bank gezeten. Het huisje was heel primitief, 2 lekkere banken, een vloerkleed en een kastje met een tv, een doek als deur naar een andere kamer en verder was het van onder tot boven van steen of beton, kaal dus. Ze was blij om Marie te zien en het was oprecht mooi om als buitenstaander deze interactie tussen hen te mogen zien. Een mooie ervaring.

We hadden dorst gekregen en dus was het tijd voor wat vocht. En omdat in Afrika alles anders gaat zit het drinken in een zakje, gewoon omdat het kan. Marie kocht dus een zakje limonade voor ons die uit de vriezer kwam, gemaakt van de hibiscus plant, van het zakje bijt je een hoekje van het puntje af om eruit te kunnen drinken, ( lees sabbelen) Het was half bevroren en mierzoet dus het had iets weg van een ijsje. Wat erg te waarderen valt in deze warmte. Het klimaat valt een beetje te vergelijken zoals de Bush voelt in Burgers Zoo.
Na de taxi tour ben ik met Lisa op pad gegaan om wat te gaan eten ergens. Beetje jammer dat het eettentje aan de andere kant van de weg zit. Dus. En omdat er voor het gemak in deze chaos gewoon ook geen zebrapaden zijn moet je maar zelf uitzoeken hoe je oversteekt. En tja, niemand die voor je stopt, auto voor auto ontwijkend probeer ik de overkant te bereiken.

Volgende ochtend met de bus naar bobo, een rit van 6 uur, hoe verder we van de stad afreden hoe mooier het landschap werd. Na een uur of wat hebben we gepauzeerd in Boromo, deze tussen stop staat erom bekend dat alle Afrikaanse kooplui hun waar aan je willen verkopen en zich aan je opdringen. In eerste instantie werd geadviseerd maar niet de bus uit te gaan om niet in deze chaos verwikkeld te raken. Iedereen liep met manden op hun hoofd met appels, bananen, eieren of pinda's. Het zag er zo mooi uit, en ik had zin in een appel, dus ik besloot toch deze uitdaging aan te gaan om die appel te gaan scoren.
Wat er het volgende moment gebeurde kun je vergelijken met een zwerm meeuwen die allemaal op het zelfde stukje brood afkomen om die te bemachtigen. Ik vond het in 1 woord geweldig. Het is moeilijk te omschrijven. De mensen zijn leuk en je kan het vervelend vinden wat ze doen, aansmeren van spullen, maar ze werken dus wel keihard in de hitte om hun geld te verdienen.
Aangekomen in bobo, de stad is minder hectisch en chaotisch dan Waka. Morgen gaan we deze stad verkennen met Marie.

Op dit moment in de auberge Foret Diasso lig ik in een hangmat even bij te komen van alle indrukken, ondertussen is het onzettend donker geworden, terwijl het 3 minuten geleden nog licht was. Opeens begint Lisa hard te gillen omdat er een dikke muis/rat/chinchilla onder haar door kruipt, die zelfs besloot nog een keer terug te komen om haar te pesten. Ik moet vanwege mijn lachbui mijn evenwicht proberen te bewaren omdat ik anders het risico loop uit de hangmat te vallen. Nu ze van de schrik is bekomen heeft ze besloten het niet te kunnen identificeren beest schattig te vinden.
De gastvrouw hier van de auberge ,een Nederlandse, heeft voor ons pannenkoeken gebakken, heel lief. Lekker Hollands voor alsnog.
Lisa en ik hebben onze zoektocht door het donker met een hoofdlampje gedaan om zo het toilet gebouwtje te vinden. Na het wassen e.d. zijn we weer onder het musquitonet gekropen in afwachting wat ons de volgende dag te wachten zou staan.