Dan onze laatste week in bobo...

De afgelopen week lag alles stil. Er werd massaal opgeroepen door de oppositie partij om te gaan demonstreren tegen de huidige president. De president wilt de grondwet wijzigen , volgend jaar zou hij af moeten treden, dit was hij niet van plan. En met een wetswijziging in de wet zou hij dus kunnen blijven. Daar was alleen niet iedereen het mee eens, zeg maar het hele land eigenlijk niet.
Dus de winkels zijn gesloten, de scholen zitten dicht. Wij kunnen dus ook niet naar stage, er wordt gestaakt. Het wordt politiek steeds onrustiger en het staken gaat over in demonstreren en het demonstreren gaat over in rellen. De beelden op het nieuws over Ouaga en bobo zijn schokkend. Ik heb ze vanuit de tuin voorbij zien lopen met hakbijlen en ander materiaal. Wat en bij wie ze er wat mee wilden gaan doen laat ik even voor wat het is. Gezellig was het niet. We roken traangas en hoorde schoten. Okeej, dat was best eng. Gelukkig was Dianne onze gastvrouw waaks als een hond en was Solo onze gastvader thuis.

Een week erna is het weer rustig, het leven wordt opgepakt, de winkels zijn weer open, de mensen weer op straat, iedereen lijkt weer blij. Je ziet wel de sporen die zijn achter gelaten. Afgebrande huizen, vooral van rijke mensen die voor de overheid werken. Het huis van de burgemeester, waren we de week ervoor nog op bezoek zijn geweest is afgebrand, zijn aapje aan een ketting in de boom, doodgemaakt. Wat een zinloos geweld, zo laag.
Het volk krijgt wat die wilt, de president vertrekt, hij is afgezet en vlucht voor zijn leven. Wat hij op zijn geweten heeft neemt het volk hem niet in dank af en als het even kan zullen ze hem ervoor laten boeten .De vorige president word gezien als hun eigen Chekavara, en is door deze president Blasé om het leven gekomen, vermoord dus eigenlijk.

We logeren bij Marie, ze is een geweldig gezellige gastvrouw, wat een warmte, we hebben Hollandse spelletjes gedaan en gezellig gekletst, thee gedronken, dit leek wel slaap thee, sterrenmix, we werden er moe van en dus was het bedtijd. Ze heeft zelfs de logeerkamer opgeruimd voor ons. We hadden een prima nacht. De volgende dag gingen we aan een Hollands zondags ontbijt. En in de middag ging haar man een van hun hanen slachten, een feestmaal, leuk! Alleen moest de haan eerst even aan een boom vast met een touw wachten tot het tijd was om mee genomen te worden, Woelie wist wel iemand die voor hem de haan ging slachten en schoonmaken. Dat scheelt weer. De haan werd gekookt en tot gerecht bereid en de twee andere stagiaires kwamen ook. We hebben heerlijk in de tuin gezeten aan haar grote onstabiele houten tafel, die wel iets weg heeft van het spel " de toren van pizza". Weet aan welke kant je van de tafel gaat zitten anders val je om.
Haar hondje Levi krijgt puppy's, en het is zelf nog zo'n puppy, wat een dotje kan niet wachten tot de puppy's geboren worden. Ik had voorspeld dezelfde nacht nog, of gehoopt eigenlijk. Het beestje gaat gek kwispelen waarbij hij dan het zand aanveegt met zijn staart en hij gaat huilen als een wolf als ze blij is. Ik ben verliefd!
Maar helaas krijgen we slecht nieuws, we gaan naar huis. Ik wilde de puppy's nog zien eigenlijk. In gedachte vraag ik of Marie er een op kan sturen naar Nederland. Balen, ik ben nog niet klaar hier hoor....
Lisa en ik wilden onze tour naar de ollie-offies (olifanten) nog maken. En we wilden nog zoveel meer, vooral gewoon het hier zijn en het hier leven en met de mensen zijn.
*zucht* en nog eens *zucht*.

We wilden nog een laatste keer naar de grote markt. De eerste week dat we er door heen liepen, toen nog aan de hand van Marie, dachten we nog wat erg hier, wat een hectiek, wat een gedoe, wat willen die mensen van me. Maar nu zijn we gewend en we zeggen iedereen gedag, ook de onbekende, sommige vrouwen pakken je hand als je langs loopt, en ineens vind ik het allemaal heel lief en denk ik ja mevrouw als jij mij nou goed blijft vasthouden dan hoef ik misschien niet weg hier....
Ik wilde nog graag traditionele Afrikaanse houten maskers kopen. Daarna werden we geholpen door onze markt "vrienden" met het zoeken naar een houten kam. Heel leuk hoe dat hier gaat. Ze jagen andere verkopers voor ons weg en lopen en zoeken overal voor ons. Niet gevonden, maar we moesten morgen terug komen. En dus de volgende dag gingen we op de gok rond 1 uur naar de markt, een van onze vrienden stond al te wachten aan de straat, met jawel, houten kammen, hoelang zou hij daar al staan dan? Helaas het was een kapot exemplaar, dus die werd door ons niet goedgekeurd. Jaja sprong op de fiets en ging zo door bobo op zoek, en jawel gevonden! Af en toe was het lachen, gieren en brullen met die gasten. Als we willekeurig de markt op liepen en tegen de eerste die ons aansprak zei wat we zochten werden we door de markt geleid naar volgens hem de perfecte kraam om onze boodschap te scoren. En ja hoor, waar kwamen we steeds weer uit? Bij Jaja, dat is dus zijn naam volgens hem. Wat hebben we gelachen, iedere keer dachten we, huh jij weer, en hij lachte erom dat wij het weer waren. Of we met ze gaan dansen ? Natuurlijk joh doen we ( not) vrijdag avond ok ? Haha zaterdag zijn we weg. Als we ooit terug komen in bobo wat natuurlijk het plan is dan zullen we het een en ander goed te maken hebben. Oeps flauw zeg van ons. Maar oprecht leuke gasten hoor, en daarom zijn we vrienden, en ook daarom zijn wij alsnog oprecht opgelicht natuurlijk.
Toen kwam het afscheid van stage, alle leraren werden geroepen en zelfs de president van de school was speciaal voor ons gekomen, onze directeur monsieur Ouatara sprak in het Frans en een leraar vertaald voor ons de stukken die we niet begrijpen in het Engels. Wat lief. Ik mocht mijn dank ook uitspreken in het Engels. Ze waren zeer blij met onze komst en vinden het jammer dat we moeten gaan. Wij vinden dat ook, we hoopten dat we contact zouden kunnen gaan houden. Maar dit kwamen ze zelf al vragen. We wisselen nummers en email uit. Ze wensen ons en veilige reis en bescherming van god. Mijn hemel wat een lieve mensen, zo ben ik nog nooit bedankt. We krijgen een cadeau, de oudere kinderen op school hebben het gemaakt, het weven en knopen van touw leren ze hier en ze maken er hele mooie stoelen van, zo leren ze zelfredzaamheid en kunnen ze uiteindelijk werken. We hebben van deze techniek met touw een tas gekregen, een voor mij, 1 voor Lisa en 1 voor mevrouw Sanou. De tas werd op handen gedragen en plechtig overhandigd.
We verlaten het lokaal, de president is zelf blind, hij opent de deur, dacht hij, want de deur stond al open tegen de muur aan geklapt, hij wilde deze dus weer open maken en liep dus tegen een muur aan ipv dat hij door een deuropening liep. Best grappig, even je lach inhouden, niet Lisa aankijken, blik strak op de grond, duidelijk niet het goede moment dit voor een lachbui.
En natuurlijk ook nog wat niet mocht ontbreken waren een paar goede foto's. Mogen we nog op de foto met jullie? Tuurlijk, iedereen werd meteen aangestuurd om die en die leraar weer terug te roepen, alles word even goed geregeld, kom jij maar hier staan en jij daar, staan we klaar? Alle tijd voor een foto dus, alle tijd voor ons.
Mogen we dan misschien nog een foto met de kinderen uit onze klas? Ja ook geen probleem hoor, pa de problem. Zo gezegd zo gedaan. De juffrouw haalt ze op, de kinderen blij, wat vinden kinderen het toch leuk om hier op een foto te gaan, er straalt dan zoveel plezier vanaf.
Een vraag aan ons: Willen jullie misschien ook een foto met alle kinderen van de hele school? Euh, tja als het niet teveel moeite is hoor. En weer Pa de problem. En ook weer zo gezegd zo gedaan. De klassen werden gehaald en iedereen werd in een foto opstelling gezet.
Maar wacht eens even, het lijkt wel een staatsportret. Ehmm Monsieur.....? Kunnen we misschien lachend met zijn allen op de foto? Huh, dit vinden ze gek voor op een foto en even weren we raar aangekeken. Ik kietel een kindje voor me en ik moet lachen, het kind uiteindelijk ook. En het kind ernaast ook. En toen de leraar ook, en ik barst in lachen ui en gooi mn armen in de lucht. Iedereen is nu aan het lachen en valt het kwartje en we schieten een foto. Leuk!!!
We krijgen als laatste nog een rondleiding. Ja bij het weggaan, ook gek, maar toch, ze hebben dus een keuken en een aula, er wordt gekookt voor de kinderen, hoe kan het dan dat we dat nooit gezien hebben?
Al met al, kijken of we het contact kunnen onderhouden, in het Frans natuurlijk die hards als we zijn. Wat hopen we ontzettend om ze terug te zien en gelukkig zijn we altijd van harte welkom. We kregen een veilige reis toegewenst, en gezondheid voor ons huis, en voor onze familie, en voor onze oogst en voor de kinderen en voor jullie land. Wat een verschil in cultuur toch weer. Wat was het een ervaring om hun te mogen leren kennen met al hun voor mij onbekende gebruiken en sociale omgangsvormen, die. Ik nu o zo heerlijk vind. Het begin was niet makkelijk, ook voor hen niet, maar we vonden met zijn allen een manier om met elkaar om te gaan en we leerden elkaar respecteren en accepteren. Deze collega's zijn echt de beste!
Dan is het moment dáár, het werd vrijdag en onze brommer is verkocht, dus aan de ritjes is nu definitief een einde gekomen. Het werd zaterdag en de koffers weren ingepakt, onze kamer is nu definitief leeg. De laatste nacht breekt aan en er werd definitief voor de laatste keer in het bed geslapen onder de klamboe, waar we zoveel van hielden en tevens zoveel hebben gehaat. Doei maffe salamanders die ons eerst de stuipen op het lijf joegen en die later gewoon savonds tikkertje spelen op onze muur bleken te spelen.
We nemen afscheid, we knuffelen en bedanken en ik hou me groot. We stappen de vertrouwde bus in van Solo. We rijden weg en we zwaaien, oeps, dan barst ik toch in tranen uit. Tupou de hond, met wie ik een haat en liefde relatie had, soms kroop hij in mijn bed of rende hij me net zolang achterna op de brommer tot aan de stad en ik hem weer helemaal terug naar huis moest brengen en soms ging hij grommen en me bijten, uit liefde natuurlijk, ahum. En ook nu rende Tupou even achter de bus aan, en dus zochten er nog meer tranen hun weg naar buiten omdat ze in Afrika wilden blijven, en dat mochten ze ook van mij.
Doei lieve Tupou, doei lieve kleine jungle kinderen, doei lieve Dianne en Solo, doei lieve Marie en Levi. Allemaal nu definitief afscheid.
We rijden een heel eind naar de hoofdstad en komen onderweg nog krokodillen tegen die we "gewoon" even gingen "aaien" en waar we even mee op de foto gingen om later mee te pronken. We rijden verder en ik staar uit het raam, de zon is groot, helder, rond en warm, de weg is lang, het zand nog steeds rood, de Afrikaanse bomen nog steeds mooi, en ook waren de dorpjes er om de zoveel kilometer nog steeds. Ik kijk en ik droom, heel even nog zie, voel en ruik ik Afrika.
En dan is het vliegtuig er.

Dat allemaal is nu een definitief afscheid, maar dat is allemaal voor NU, en als ik me dat bedenk voel ik me vrij en weet ik dat er ooit een weg terug is. Over dezelfde Afrikaanse weg, met hetzelfde rode zand, dezelfde Afrikaanse bomen en de Afrikaanse dorpen met de lieve Afrikaanse mensen. En met deze gedachte neem ik afscheid en verdwijnt de buikpijn een beetje en ben ik gelukkig en blij.

En om de vraag te beantwoorden die ik steeds krijg, wat is nou het mooiste wat je hebt gezien, geleerd of meegemaakt?
Nou gewoon, zo kan het ook, maar dan met een lach.

P.u.n.t.