Zomaar een vierde week...
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
25 September 2014 | Burkina Faso, Bobo-Dioulasso
Marie besloot zich in een nieuw kantoor te vestigen voor Travel4change, midden in het centrum van Bobo.
Bobo kun je zien als een druk centrum met een redelijk georganiseerd wegen netwerk. Stoplichten werken gek genoeg en ook staan er een soort klaar-overs het verkeer te regelen, ,aar die er ineens op sommige momenten niet meer staan, pauze ofzo, alsof het verkeer dan ook maar pauze houdt...
Langs deze wegen is er veel laag bouw van vierkante betonnen winkeltjes met een aanbouw aan de voorkant van palen met een golfplaat erop. Veel zelf geïmproviseerde kraampjes met spullen, lees: rommel. Her en der staat er een enorm gebouw tussen wat meestal een bank is of iets anders "belangrijks". Dan heb je nog voor al die winkeltjes en tussen al die kraampjes nog mensen die hun fruit verkopen en gewoon op de grond zitten tussen deze al te volgebouwde, volgepropte bedoeling. Het lijkt nog het meeste op een permanente markt. Ondertussen rijden er van de 20 mensen 1 in een auto en de rest op een brommer, dus overal krioelt het van brommers en mensen en spullen en als je denkt een lege plek te zien dan ligt deze vol met afval. Iedereen gooit hier alles van zich af, ook prullenbakken worden geleegd daar waar plek is. Vooral veel plastic, veel plastic zakjes , flessen, en opvallend vaak een slipper, alsof de mensen het hier niet in de gaten hebben dat ze ineens op 1 slipper verder lopen.... Morgen ga ik ze tellen.
Marie heeft dus een kamer weten te bemachtigen in een pand van 4 hoog, waarvan alles zo goed als leeg staat, op de eerste verdieping een soort school is voor volwassenen, en haar verdieping nog het meest lijkt op een kraakpand die ik onder dwang nog niet eens zou willen kraken.
Omdat deze kamer van 4 bij 4 meter niks weg heeft van gezelligheid had Marie bedacht dit op te kunnen lossen door de muren een kleurtje te geven. Iedereen werd opgetrommeld, ik en Lisa, Denise en marloes ( ook Nederlandse stagiaires) en Dianne en haar dochter ( ons gastgezin ). Ook was Las er, de trouwe toeverlaat van Marie midden in het centrum die haar beschermt tegen oplichting. Marie kwam aanzetten met twee enorme blikken verf, een was okergeel en de ander blauw. Aanmengen deden we met benzine waardoor er een behoorlijke damp in de kamer kwam te hangen. Ook de verf had een overheersende damp om zich heen hangen die in mum van tijd zich wist te mengen met de damp van de benzine, deze verf is zo ontzettend toxisch en giftig dat het verboden is in Nederland. In mum van tijd dus was al onze zuurstof uit de ruimte verdrongen en kon het raam die open stond er niet meer tegen op. Uren verfde we door, de verf rollers van super "goede" kwaliteit braken af, de krakkemikkige trap moest permanent vastgehouden worden voor onze veiligheid, dit was dan ook de taak van Las, die als enige in zijn "niet-oude-verf-kleding" geen verftaak kreeg en daardoor vooral mooi en schoon met 1 hand op de trap aanwezig liep te zijn.
Na uren bikkelen in de zuurstofloze ruimte was het klaar, het resultaat was absoluut leuk en we waren trots op onszelf want Afrikaanse oude muren laten zich niet makkelijk schilderen. Marie was blij, klus geklaard, doel behaald.
Lisa en ik op de brommer naar huis, frisse lucht, wat een verademing, na enige secondes kwamen we erachter dat we ons toch eigenlijk best wel heel vreemd voelde, waarna een lachbui ontstond en wij lachend en brullend rondreden op de scooter. Wat een vertoon.
Er is een probleem tussen de muggen hier en Lisa. Ik weet niet wie van de twee het meest last heeft van wie. Maar om de muggen duidelijkheid te geven dat ze niet welkom zijn loopt ze op straat met haar sokken omhoog getrokken over haar broekspijpen heen. Op momenten dat ik op slippers loop dus...
Vanwege het niet in te schatten weer hier regent onze schone en vers opgehangen was steeds opnieuw weer nat, dus de twee paar sokken die waren meegebracht van huis waren toe aan gezelschap van een nieuw paar sokken. Waar haal je sokken hier, juist op de grote markt. Deze markt kennen we nog van onze eerste dagen hier toen we stof gingen kopen. Dit is een markt die je niet altijd voor je plezier inloopt. Het is klein, propperig, het stinkt en er zijn teveel mensen die teveel van je willen. En wij wilden alleen maar sokken...
Van te voren even geïnformeerd bij Dianne wat een paar sokken zouden mogen kosten, zij kocht ze voor 3 á 400 CFA. De beste man die ons als eerste vond en ons meenam door een doolhof in een opzichzelfstaande overdekte stad van kraampjes bood ons de sokken aan voor 3000 CFA. Dit was zo belachelijk dat we hard moesten lachen, wij boden 300. Het afdingen was begonnen, nee 2500 zei hij, minder niet. Nou beste man,300, meer niet. De rasta man werd ongeduldig, erg aardig was hij niet maar dat was al gauw duidelijk, geeft niet wij wilde sokken, zo snel mogelijk. 2000 dan vroeg hij, nee 300 meneer, 1500 dan? Nee 300 en anders laat maar zitten, wat is je laagste prijs vroeg hij, tja, 300 meneer. Nee, nee echt je laaaaagste prijs. Een probleem, bij afdingen bedenk je ik ga tot een X bedrag, bijvoorbeeld 1000 maar om te kijken of je het toch voor minder dan die 1000 kan krijgen begin je met een inzet van 300, de verkoper telt naar beneden, en wij zouden steeds verder omhoog moeten bieden, naar misschien 850 uiteindelijk. Echter hadden wij ons laatste bod al bedacht en meteen opgegooid, hij was niet blij, maar het is wel gelukt.
De volgende dag was het echt een warme dag, de dagen worden steeds warmer, helemaal droog blijft het alleen nog niet. S'avonds en s'nachts is er vaak nog een enorme hoosbui, maar vanaf 7 uur zitten we toch binnen omdat het dan donkerder dan donker is buiten.
Wij in de hitte naar onze nieuwe vriendin lolita de aap. We hebben haar sinaasappelen gegeven, wel weer even gepeld uiteraard. Haar fles waar ze altijd uit drinkt stond leeg achter haar op de grond. Ik wijs naar de fles en vraag " Lolita wil je water?". Ze volgt mijn vinger en kijkt achter zich. Toen vroeg ik Boire? (Drinken) Het volgende moment pakt ze de lege fles en steekt die uit haar kooi en geeft die aan mij. Ik was even stom verbaasd..... Heel gaaf zo'n chimpansee.
Dagen later kwamen we weer langs bij Lolita om een zak bananen te brengen, op een afstand riepen we haar, ze had ons in de gaten en ze begon vrolijke geluiden te maken. Heel zacht, ze klonk heel tevreden, haar buik schudde bij elke Oeoehoe. Zou ze ons herkennen?
Zaterdag avond was er in het Frans instituut, een soort van cultureel centrum in de openlucht, een live optreden van een moderne Afrikaanse muziek groep. Ik, Lisa en de andere Nederlandse meiden en ons gastgezin gingen erheen. Aan een kant van de ruimte stond de band en er tegen over stonden een paar rijen stoelen en daar achter een enorm rieten afdak waar de rest van de mensen rond hingen, ook was er een bar. Er hing een ontzettend leuke en gezellige sfeer, er liepen ook kinderen rond en oudere mensen, het was niet bedolven van de jongeren. Wij kozen echter wel weer de beste plek uit, ahum, achter ons stond de als enige aanwezige rasta groep. Die wij in de gaten kregen pas nadat we zelf stom stonden te dansen en met onze billen aan het zwaaien waren. Toen was de aandacht die we kregen niet meer te stoppen, en dan doen alsof je niks van ze snapt, geen Frans verstaat en zelfs geen Engels spreekt te hilarisch om te doen. Dan ontstaan er twee groepen tegen over elkaar waarvan de ene groep contact zoekt en de andere groep dubbel lig van het lachen, waarna uiteindelijk de groep jongens ook moest lachen, alleen weten zij niet waarom ze lachen... Dubbel plezier voor ons dus. De groep muziekkanten was erg goed, het was niet traditioneel maar toch wel erg Afrikaans en ook het dansen is heel fascinerend om te zien. Het dansen gaat zo ontzettend snel dat je je af gaat vragen of ze sneller bewegen dan geluid zich kan verplaatsen. Onze eerste avond uit, gezellige belevenis dit, om vrolijk van te worden !
Bobo kun je zien als een druk centrum met een redelijk georganiseerd wegen netwerk. Stoplichten werken gek genoeg en ook staan er een soort klaar-overs het verkeer te regelen, ,aar die er ineens op sommige momenten niet meer staan, pauze ofzo, alsof het verkeer dan ook maar pauze houdt...
Langs deze wegen is er veel laag bouw van vierkante betonnen winkeltjes met een aanbouw aan de voorkant van palen met een golfplaat erop. Veel zelf geïmproviseerde kraampjes met spullen, lees: rommel. Her en der staat er een enorm gebouw tussen wat meestal een bank is of iets anders "belangrijks". Dan heb je nog voor al die winkeltjes en tussen al die kraampjes nog mensen die hun fruit verkopen en gewoon op de grond zitten tussen deze al te volgebouwde, volgepropte bedoeling. Het lijkt nog het meeste op een permanente markt. Ondertussen rijden er van de 20 mensen 1 in een auto en de rest op een brommer, dus overal krioelt het van brommers en mensen en spullen en als je denkt een lege plek te zien dan ligt deze vol met afval. Iedereen gooit hier alles van zich af, ook prullenbakken worden geleegd daar waar plek is. Vooral veel plastic, veel plastic zakjes , flessen, en opvallend vaak een slipper, alsof de mensen het hier niet in de gaten hebben dat ze ineens op 1 slipper verder lopen.... Morgen ga ik ze tellen.
Marie heeft dus een kamer weten te bemachtigen in een pand van 4 hoog, waarvan alles zo goed als leeg staat, op de eerste verdieping een soort school is voor volwassenen, en haar verdieping nog het meest lijkt op een kraakpand die ik onder dwang nog niet eens zou willen kraken.
Omdat deze kamer van 4 bij 4 meter niks weg heeft van gezelligheid had Marie bedacht dit op te kunnen lossen door de muren een kleurtje te geven. Iedereen werd opgetrommeld, ik en Lisa, Denise en marloes ( ook Nederlandse stagiaires) en Dianne en haar dochter ( ons gastgezin ). Ook was Las er, de trouwe toeverlaat van Marie midden in het centrum die haar beschermt tegen oplichting. Marie kwam aanzetten met twee enorme blikken verf, een was okergeel en de ander blauw. Aanmengen deden we met benzine waardoor er een behoorlijke damp in de kamer kwam te hangen. Ook de verf had een overheersende damp om zich heen hangen die in mum van tijd zich wist te mengen met de damp van de benzine, deze verf is zo ontzettend toxisch en giftig dat het verboden is in Nederland. In mum van tijd dus was al onze zuurstof uit de ruimte verdrongen en kon het raam die open stond er niet meer tegen op. Uren verfde we door, de verf rollers van super "goede" kwaliteit braken af, de krakkemikkige trap moest permanent vastgehouden worden voor onze veiligheid, dit was dan ook de taak van Las, die als enige in zijn "niet-oude-verf-kleding" geen verftaak kreeg en daardoor vooral mooi en schoon met 1 hand op de trap aanwezig liep te zijn.
Na uren bikkelen in de zuurstofloze ruimte was het klaar, het resultaat was absoluut leuk en we waren trots op onszelf want Afrikaanse oude muren laten zich niet makkelijk schilderen. Marie was blij, klus geklaard, doel behaald.
Lisa en ik op de brommer naar huis, frisse lucht, wat een verademing, na enige secondes kwamen we erachter dat we ons toch eigenlijk best wel heel vreemd voelde, waarna een lachbui ontstond en wij lachend en brullend rondreden op de scooter. Wat een vertoon.
Er is een probleem tussen de muggen hier en Lisa. Ik weet niet wie van de twee het meest last heeft van wie. Maar om de muggen duidelijkheid te geven dat ze niet welkom zijn loopt ze op straat met haar sokken omhoog getrokken over haar broekspijpen heen. Op momenten dat ik op slippers loop dus...
Vanwege het niet in te schatten weer hier regent onze schone en vers opgehangen was steeds opnieuw weer nat, dus de twee paar sokken die waren meegebracht van huis waren toe aan gezelschap van een nieuw paar sokken. Waar haal je sokken hier, juist op de grote markt. Deze markt kennen we nog van onze eerste dagen hier toen we stof gingen kopen. Dit is een markt die je niet altijd voor je plezier inloopt. Het is klein, propperig, het stinkt en er zijn teveel mensen die teveel van je willen. En wij wilden alleen maar sokken...
Van te voren even geïnformeerd bij Dianne wat een paar sokken zouden mogen kosten, zij kocht ze voor 3 á 400 CFA. De beste man die ons als eerste vond en ons meenam door een doolhof in een opzichzelfstaande overdekte stad van kraampjes bood ons de sokken aan voor 3000 CFA. Dit was zo belachelijk dat we hard moesten lachen, wij boden 300. Het afdingen was begonnen, nee 2500 zei hij, minder niet. Nou beste man,300, meer niet. De rasta man werd ongeduldig, erg aardig was hij niet maar dat was al gauw duidelijk, geeft niet wij wilde sokken, zo snel mogelijk. 2000 dan vroeg hij, nee 300 meneer, 1500 dan? Nee 300 en anders laat maar zitten, wat is je laagste prijs vroeg hij, tja, 300 meneer. Nee, nee echt je laaaaagste prijs. Een probleem, bij afdingen bedenk je ik ga tot een X bedrag, bijvoorbeeld 1000 maar om te kijken of je het toch voor minder dan die 1000 kan krijgen begin je met een inzet van 300, de verkoper telt naar beneden, en wij zouden steeds verder omhoog moeten bieden, naar misschien 850 uiteindelijk. Echter hadden wij ons laatste bod al bedacht en meteen opgegooid, hij was niet blij, maar het is wel gelukt.
De volgende dag was het echt een warme dag, de dagen worden steeds warmer, helemaal droog blijft het alleen nog niet. S'avonds en s'nachts is er vaak nog een enorme hoosbui, maar vanaf 7 uur zitten we toch binnen omdat het dan donkerder dan donker is buiten.
Wij in de hitte naar onze nieuwe vriendin lolita de aap. We hebben haar sinaasappelen gegeven, wel weer even gepeld uiteraard. Haar fles waar ze altijd uit drinkt stond leeg achter haar op de grond. Ik wijs naar de fles en vraag " Lolita wil je water?". Ze volgt mijn vinger en kijkt achter zich. Toen vroeg ik Boire? (Drinken) Het volgende moment pakt ze de lege fles en steekt die uit haar kooi en geeft die aan mij. Ik was even stom verbaasd..... Heel gaaf zo'n chimpansee.
Dagen later kwamen we weer langs bij Lolita om een zak bananen te brengen, op een afstand riepen we haar, ze had ons in de gaten en ze begon vrolijke geluiden te maken. Heel zacht, ze klonk heel tevreden, haar buik schudde bij elke Oeoehoe. Zou ze ons herkennen?
Zaterdag avond was er in het Frans instituut, een soort van cultureel centrum in de openlucht, een live optreden van een moderne Afrikaanse muziek groep. Ik, Lisa en de andere Nederlandse meiden en ons gastgezin gingen erheen. Aan een kant van de ruimte stond de band en er tegen over stonden een paar rijen stoelen en daar achter een enorm rieten afdak waar de rest van de mensen rond hingen, ook was er een bar. Er hing een ontzettend leuke en gezellige sfeer, er liepen ook kinderen rond en oudere mensen, het was niet bedolven van de jongeren. Wij kozen echter wel weer de beste plek uit, ahum, achter ons stond de als enige aanwezige rasta groep. Die wij in de gaten kregen pas nadat we zelf stom stonden te dansen en met onze billen aan het zwaaien waren. Toen was de aandacht die we kregen niet meer te stoppen, en dan doen alsof je niks van ze snapt, geen Frans verstaat en zelfs geen Engels spreekt te hilarisch om te doen. Dan ontstaan er twee groepen tegen over elkaar waarvan de ene groep contact zoekt en de andere groep dubbel lig van het lachen, waarna uiteindelijk de groep jongens ook moest lachen, alleen weten zij niet waarom ze lachen... Dubbel plezier voor ons dus. De groep muziekkanten was erg goed, het was niet traditioneel maar toch wel erg Afrikaans en ook het dansen is heel fascinerend om te zien. Het dansen gaat zo ontzettend snel dat je je af gaat vragen of ze sneller bewegen dan geluid zich kan verplaatsen. Onze eerste avond uit, gezellige belevenis dit, om vrolijk van te worden !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
