Het regenseizoen lijkt voorbij te zijn want het heeft al 2 dagen niet 1 keer geregend. Het is zelfs erg warm en zonnig vandaag. Omdat ik me weer beter voel hebben we besloten om actie te gaan ondernemen. Wat valt er hier in de buurt te doen? Genoeg, als je maar weet waar. Dianne had natuurlijk een prachtig idee voor ons. Dus wij pakken onze rugzak, een fles water, een zakmes, een fototoestel en een landkaart.
Op weg naar de la Ginguetta, dat is een plek waar je kunt zitten en wat drinken in de natuur waar de rivier de Kou stroomt, het is er prachtig. De weg naar de Kou toe is ook echt mooi, zodra je de stad uit bent zie je het landschap veranderen, adembenemend mooi. Je hebt ver zicht en overal is het groen en staan mooie bomen. Ergens heb je het gevoel dat je in de middle of no where bent, wat een ruimte, enorm. Toch zie je om de zoveel kilometer kleine dorpjes met huisjes van leem, met klein bedoel ik dan een huisje of zes. Het is een eindeloos lange weg, met heel weinig verkeer, hier en daar rijdt een houten kar vol met sprokkelhout die wordt voort getrokken door een ezel, een burkinabee bestuurd rustig zijn ezel terwijl zijn voeten zonder haast naast de kar bungelen. Soms zelfs wel 3 ezels bij veel vracht. Ook zagen we een man die achterop zijn fiets hele bossen met gras vastgebonden had tot wel 3 meter hoog boven zijn hoofd. Deze dag was het echt warm en op deze weg brand de zon dan ook aardig hard, de man moest dan ook even uitrusten in de schaduw en de luwte van een boom. Met de brommer doe je al gauw zo'n 20 minuten over de weg, laat staan met een ezel of op de fiets, bult op.
Bij aankomst van de rivier nader je eerst een kleine brug, hieronder stroomt en kabbelt het water al en zijn er kleine watervalletjes te zien door de keien die erin en naast liggen. Mooi.
Bij La Gingeutta aangekomen moet je je een beetje als door een jungle een weg naar het water zoeken. Je begeeft je onder enorme struiken van bamboe zo dik als een gemiddeld been. Op een foto ben je dan ook ineens heel klein! Het water is prachtig om te zien, ook al doet het wat troebel aan omdat het een beetje bruinig is door al het rode zand. Erom heen zijn veel bomen en zie je grote stukken rode rotsen en steen. Eenmaal zittend op een grote steen met de voetjes in het water zit je wel heel prima na zo'n lange rit in de hitte. Je ziet het water voorbij stromen en je hoort de vogels en krekels.

Op de terug weg waren er jongens zo slim om een bamboe stok over de gehele breedte van de brug te leggen. Ik zag al aankomen dat hij geld wilde hebben, onzin natuurlijk want het is niet zijn weg. Lisa en ik waren niet van plan in dit sprookje mee te gaan, ook niet de eindeloze discussie voeren die waarschijnlijk volgt, in een taal die je niet spreekt. Ik zei tegen Lisa niet stoppen, daar vlak naast die jongen heb je een meter doorgang, gewoon doorrijden. Oeps, dit vonden ze niet leuk, ik weet niet wat ze ons allemaal na riepen maar blij waren ze duidelijk niet. Hihi , wij vonden het een goeie grap.
Eenmaal de eindeloos lange weg weer afgereden te zijn kwamen we weer in het drukke verkeer terecht. De weg werd steeds groter en langer en ineens leek alles op elkaar en kregen we het vermoeden dat we niet op de goede weg zaten. Op de kaart kijken, tja nergens borden dus wie wert waar we nu precies zijn? Omkeren dan maar? Uiteindelijk hebben we een 40 kilometer verkeerd gereden voordat we weer iets bekends zagen. Aangezien het ook al tegen half 6 liep en er hier om 7 uur totale duisternis is, op de straatlantaarns na, werd het wel even spannend. Rustig blijven, op letten, de weg vragen, en je komt weer veilig thuis.

Nog een idee van Dianne, iets voorbij de Ginguetta is een prachtig bos met touwbruggen en al, volgende uitdaging dus!

Ook zijn we weer gestart met de Franse les, dit gaan we de hele week doen, dus vol aan de bak. Het is goed te volgen en vooral erg gezellig. Na deze week ben ik vast heel wat wijzer geworden.

Na de les zijn we samen op de brommer naar Lolitta gegaan. Lolitta is een chimpansee die als enige nog in een "dierentuin" woont. Officieel vind de burgemeester dat het nog een dierentuin is, alleen heeft hij alle dieren uit laten sterven en ziet de rest eruit als een ruïne. De leeuwen kregen alleen wat brood gevoerd en de krokodillen geen water. Alleen Lolitta leeft dus nog, maar er is niemand die zich om haar bekommert. Dianne en een kennis van haar proberen haar zo goed mogelijk te verzorgen. Dat wil zeggen dat ze zorgen dat ze elke dag te eten heeft maar dit moeten ze uit eigen zak betalen. Wel is er een veredelde parkwachter die in opdracht van Dianne het hok schoon houdt en water bijvult en een oogje in het zeil houd. Deze beste man kwam dan ook meteen naar ons toe maar zodra we zeiden dat we van Dianne kwamen was het al gauw goed en was hij behulpzaam.
Lolitta zat voorheen vast aan een ketting omdat ze agressief was doordat ze niet verzorgd werd en geen eten had. Dianne heeft een dokter deze aap laten verdoven en de ketting af laten doen en het arme beest zo goed mogelijk verzorgd en hebben haar hok opgeknapt. Nu heeft Lolitta een iets waardiger bestaan. Nu ziet Lolitta er gezonder uit en heeft ze een redelijk groot verblijf met tralies en een goed dak. Dus zit ze droog en schoon en kan ze contact maken met mensen, ze schijnt dol te zijn op Dianne en gaat dan ook bij haar komst gillen en schreeuwen van vreugde. Je moet wel uitkijken want ze kan dus haar armen door de tralies heen steken, ze kan je vastpakken als ze wil, en dus ook bijten. Ze is nu wel veel minder agressief en bij mij en Lisa was ze dan ook erg rustig. Lolita scheen zelfs verslaafd te zijn aan sigaretten, mensen gaven haar deze en die rookte ze vervolgens op. Gelukkig heeft Dianne dit weten te stoppen. Ook drinkt Lolita water uit een fles, toen die leeg was gaf ze hem door de tralies aan, met andere woorden:even bijvullen alsjeblieft.
Ze pakte steeds een stok om daar vervolgens mee in mijn slippers of in de schoenen van Lisa te prikken. Dit schijnt ze leuk te vinden. We waren een beetje voorzichtig natuurlijk, heel overweldigend zo een grote aap zo dichtbij, ook al zit er tralies voor.
We hadden sinaasappelen meegenomen, pas toen we ze gingen pellen wou ze ze hebben, je geeft het stuk aan en dan pakt ze hem gewoon uit je hand. Heel bijzonder om te zien hoe haar handen en voeten eruit zien, en zelfs voelen, want bij het aanpakken van de sinaasappelen voel je soms haar hand. Het kost veel geld voor Dianne om haar te onderhouden, dus we zullen dan ook aankomende 3 maanden vaak wat lekkers voor haar kopen en een steentje proberen bij te dragen.
Maar vooralsnog bij het weggaan was Lolita weer alleen, eigenlijk eenzaam...